Bu kitapla günlük hayatta karşılaşsam alıp okur muydum bilmiyorum, büyük ihtimal okumazdım. Bir sahafın tozlu raflarından kopup gelmesi ya da okunmamaya terk edilmiş olması gerekirdi, nitekim de öyle oldu. Juan Rulfo'yu şu ana kadar çok okumamış olsam da beni yazış tarzıyla tedirgin eden bir yazar kendisi. Doğru ya da yanlış denmesine fırsat verilmeden ya da üzerine düşünülmeden yaşanmış yaşantıların acı dolu kaygılarını gördüğümüz öyküler sunuyor bize. Kimi zaman bir duygu üzerinden kimi zamansa bir nesne üzerinden konuyu işliyor ve bitirdiğinizde üzerinizde bir huzursuzluk hissi kalıyor. Ben, sanki anlattığı hikayedeki o karanlık hava cisim bulmuş da üzerime yapışmış gibi hissediyorum. Örneğin bu kısa öykülerden oluşan kitabında rezil diye adlandırabileceğim bir karakter aslında "... bizimle aynı sınıftaydı, benim kadar senin de arkadaşındı." Ve tüm herkes aslında "umut içinde bir yığın acı" yaşıyordu. Kitaptakiler bir öykü olmaktan çok daha fazlasıydı. Onlar içimizdendi, birer yansımaydı. İşte tam olarak da bu, tedirgin edici bir rahatsızlık verdi bana. Ayrıca bahsetmek istediğim bir nokta; öldürmenin, öldürülmenin, ihanetin ve tecavüzün sanki çok olağan ve normalmiş gibi öyküler içinde akıp gitmesi beni rahatsız etti. Bu, benim bu kavramları insan olmanın kaçınılmazları veya bir tür gerçeklik olarak görmeyi reddettiğimden olabilir. Elbette bu, yazar bunları normal görüyor ya da normalleştiriyor demek de değil. Ancak benim üzerimde, zamanın akmayı bıraktığı bir yerde, ağzım kurumuş ve ellerim bağlı oturuyormuşum gibi bir etkisi oldu.

Bize Toprak VerdilerJuan Rulfo · E Yayınları · 1970294 okunma

·

36 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Janset