Kısacık öyküler bana her zaman daha samimi gelmiştir. Daha az karakter ile anlatılan öyküler karakterler ile daha fazla bağ kurmamı onların duygularını daha iyi anlamamı sağlıyor. Bozkuş’un öykülerinde insanlığın her halini görmek mümkün. Alzheimer olan ama anılarında ki eşini ve Kur’an-ı Kerim’i unutmayan bir pamuk babaanne, Kızına plastik bir bebek alabilmek için hayallerinden vazgeçen bir baba, Sosyal medya görselliğinden yakınan ama ondan geri duramayan bir adam, Sandalına unutma beni çiçeği ekerek eşinin anılarına sahip çıkan bir ihtiyar, Kirli elin uzandığı masum bir çocuk, Bebeğini kaybeden bir anne, Pandemi günlerindeki sessizlikten gürültüyü bile özleyen kadın, Demir ayakkabılar ile uyumak zorunda olan küçük ayaklar, Ve diğer öyküler… Her zaman yanı başımızda olan insanlar, kafamızı çevirip göz ucu ile şöyle bir gördüğümüz ama içinde kopan fırtınalardan, umutlardan bihaber yaşadığımız insanlar. Bizi biz yapan değerlerin, doğruların, yanlışların ile yaşandığı hayatlar. Zamana yenik düştüğümüz, keşkelerin, özlemlerin ve umutların hiç bitmediği yaşamlar… Kendimizi ya da bir başkasını daha iyi anlamak için okumak lazım diyorum. Kıyısından köşesinden bizi anlatan yirmi üç öykü bulunuyor içinde. Her akşam uyumadan önce üç öykü okuyarak onlarla daldım rüyalara. Yazarın kaleminin hassas bir ruhu var, zaten okuyanlar bilirler. Olayların anlatılışı duygu betimlemeleri ile birleştirince zarif bir elden çıkan çizim gibi oluşuyor gözünüzde

Unutma Beni ÇiçeğiAyşen Bozkuş · Müptela Yayınları · 202166 okunma

·

91 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Nergiz İnce