Sovyet Rusya’da toplumsal, tarihsel ve formel sorunlar tartışılırken, Rus göçmenler Dostoyevski’yi Ortodoks mezhebinin yeni peygamberi ve filozofu ilan etti. Özellikle 
Nikolai A. Berdyaev (1874-1949) ile Vyacheslav İvanov (1866-1949) Dostoyevski'yi göklere çıkardı. 
Dostoyevski’nin Dünya Görüşü başlıklı yapıtını şöyle bitirdi Berdyaev: “Dostoyevski o kadar değerli ki varlığı Rus halkının varlığını meşrulaştırıyor, romanları Rus ulusunun meşru haklarına tanıklık ediyor.” Yine de Berdyaev, Dostoyevski'nin görüşlerinin felsefi ve teolojik art anlamlarına vâkıftı, öğretilerine eleştirel bakabiliyordu. Sözgelimi Dostoyevski’yi bir “ruhani disiplinin babası” olarak görmüyordu. Özgürlük kavramı ile iyi ve kötü arasındaki nihai tercihi, kendi Dostoyevski anlayışının merkezine koymuştu. Simgeci şairlerden İvanov ise İngilizceye Freedom and Tragic Life (Özgürlük ve Trajik Yaşam) başlığıyla 1952’de çevrilen kitabında, Dostoyevski’nin romanlarını yeni bir tür kategorisine soktu: trajik-roman. İvanov’un asıl vurgusuysa Dostoyevski külliyatındaki mitik motifler üzerineydi: “Yakın gelecekteki azizler iktidarını müjdeleyen alegoriler deryasıdır, bu külliyat.”
Sayfa 24 - Notos YayınlarıKitabı okudu
·
612 görüntüleme
Dostoyevski’nin düşünceleriyse karakterlerinde vücut buldu: Prens Mişkin ile Alyoşa Karamazov’un Hristiyan alçakgönüllülükleri, Raskolnikov ile Ivan Karamazov’un şeytani gururları, Kirilov’un diyalektik ateizmi, Shatov’un mesiyanik Slavseverliği. Dostoyevski’nin romanlarında düşünceler, akkor kıvamdadır. Kavramlar imgelere, şahsiyetlere, simgelere, mitlere dönüşür. On dokuzuncu yüzyıl Rusya'sının resmini çekmekle -bir tür mistik spekülasyon ve muhafazakâr duruşla- yetinseydi, bugün bütün dünya, onu okuyor olmazdı.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.