DİPÇE : “Askerler gerçeğin üzerine sımsıkı bir kapak örtmüşlerdi, şimdi bu ülkede vahşi bir kızgınlık mayalanmaktaydı, kapak patladığı zaman da ortada bunu denetim altına alacak sayıda tank, asker olmayacaktı.” Latin Amerika edebiyatı okurları olarak, bu coğrafya ile aramızdaki bağları hemen fark eder ve incelmiş duygularla okuruz çoğunlukla. Bir mahalle baskısı, bir kandırılmışlık , ısrarla ötekileştirilme ve bazen sığınmak zorunda kaldığımız batıl inançlar kehanetler, aşklar vs. Ortak birçok düğümde buluruz kendimizi. Allende'yi de sevme sebeplerimizden birkaçıdır bunlar ve bence en önemlisi onun ötekiye zorlanması, sılaya hasret bırakılması, özleme gark edilmesidir. Ne vakit Allende okusak arkadan seyreden bir Salvador Allende biçimlenir. Şili'nin ilk sosyalist lideri olan Salvador Allende'nin, Pinochet tarafından devrilmesi ve öldürülmesi akabinde birçok insanın sürgünde geçen ömürleri hesaba çeker sizi. Ve Isabel Allende bu yenilip yutulmayacak hadiseyi her eserinde yeniden diriltir böylece uzaktan da olsa köklerine can suyu ulaştırmayı her defasında başarır. Tıpkı Aşktan ve Gölgeden de olduğu gibi. İrene ve Francisco karakterleri ile sahici bir aşkın derinliklerinde kaybeder okuru bazı pasajlar öyle canlıdır ki aşka inanmamak işten bile değildir. Ve yine Evengelina karakteri ile havalandırır sahneyi tozu dumana katar ve gölgede kalan ne varsa bir gün açığa çıkacağının ürküntüsünü yaşatır. Diktatörler sımsıkı kapakların ardındaki hiçbir şeyden emin olamayacaklar ve hiçbir hasretin zaman aşımına uğramayacağı gerçeği ile kıvranacaklar. Allende'nin aşkın gücüne sığınıp iki can karakterine söylettiği gibi gitmek zorunda kalanlar: "dönecekler" Sıcak, kırılgan ve hatta umut dolu... 1001 kitap tavsiyesi, okuyun .