Sarı ışık işkence edilmiş bedenini aydınlatıyordu. Birden... Birden içimdeki her şey yok oldu; o kasvet, o öfke, birikmiş hırstan oluşan o kirli cerahat... O an sadece doktordum, yardım eden, hisseden, bilen kişi. Kendimi unutmuştum... Rüyalarımda arzuladığım o çıplak bedenini şimdi... Nasıl desem... Bir nesne, bir organizma gibi görüyordum.... Onu hissetmiyordum artık; sadece ölümle savaşan bir hayatı, ölümcül acılarla kıvranan bir insanı hissediyordum. Kanı, o sıcak, o kutsal kanı ellerimin üzerinden akıyordu. Ama bunu şehvet ya da dehşet içinde hissetmiyordum... Ben sadece doktordum... Sadece onun acı çektiğini görüyordum... Ve... Ve bir mucize olmazsa her şeyin bitmiş olduğunu... Bu cani, beceriksiz ellerde yaralanmış ve kanının neredeyse yarısını kaybetmişti...
Sayfa 61Kitabı okudu
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.