Hüzünlü Şarkılar Şehri 'nin sokaklarında yürüyorum. Adımlarıma ise şarkılar eşlik ediyor. İnsan bastırdığı duyguların esiri olurmuş ya bende şarkıların esiri oluyorum. Şarkılarla adım adım derine iniyorum. Cahit Zarifoğlu’nun deyimi ile esiri olduğumuz duyguların derinine... Yolda yürürken bir sürü insanla denk geliyorum. Bazen baksamda göremiyorum. Bazen de gördükçe içimi bir hüzün kaplıyor. Çünkü biliyorum ki herkesin yüzünde bir maske var. Sanki hiç bitmeyecek maskeli bir balodaymış gibi... İşte bu yüzden kalabalık ortamları sevmiyorum. Bu şehrin sokaklarında yalnız yürüyorum. Bana sadece şarkılar eşlik ediyor. Arada da kitaplar... Kitapların karakterleri ile dost oluyorum. En azından kitabın kapağını kapatınca sevmediğim karakterler de bilinmezliğe gidiyor. Ve şarkılar içine kapanır derken bir kitabı daha bitiriyorum. Ama öğreniyorum ki kaldığı yerden devam edecek... Kitabın bende yarattığı ruhsal iniş çıkışları nasıl anlatsam derken bu cümleler dilimden döküldü. O yüzden kendimi susturmak istemedim. Karakterlerin içsel yolculuğu şarkılarla bütünleşince bazı yerlerde beni yorarken, bazı yerlerde ise gerçekten hüzünlendirdi. O zaman ne diyoruz: Gidiyorum bütün aşklar yüreğimde Gidiyorum kokun hala üzerimde Sana korkular bıraktım bir de yeni başlangıçlar Bir kendim bir ben gidiyorum

Ve Şarkılar İçine KapanırM. Dilek Kızmaz · Fihrist Kitap · 202170 okunma

·

985 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.