Son zamanlarda okuduğum en iyi şeydi. Kelimenin tam anlamıyla en iyisiydi. Grapon Kağıtları, Didem Madak’ın yazmış olduğu ilk şiir kitabıdır. Daha önceden bir yerde duymuştum ve o zamandan beri okuma listem içerisinde yer alıyordu fakat ben bir hikaye kitabı olduğunu düşünüyordum. Kitabı okumaya başlamamla birlikte yazarın ne kadar mutsuz ve özlem dolu olduğunu fark ediyorsunuz. Özellikle ailesinden bahsedişiyle de yaşadıklarını merak etmemeniz elde değil. Hatta şunu söylemek isterim ki normalde şiirle arası çok iyi olan bir insan değilim. Fakat yazarın dili ustaca kullanışı satırlar arasında kayıp gitmeme sebep oldu. Bu yüzden ve yaşadıklarını dizelere aktarışı ve bu aktarıştaki kullandığı üslup beni büyüledi. Diğer kitaplarını almak için sabırsızlanıyorum. Yazarın zaten şiirlerinde kendini, ruhsal değişimlerini ve hayatında olan, olmayan insanları aktarış biçiminden yaşamını da merak ediyorsunuz. Ama bir kitabı okurken bence en büyük başarı eğer yazarın kim olduğunu bilmiyorsak onun kendi yaşamı hakkında bizi meraka sevk etmesidir diye düşünüyorum. Didem Madak bende tam olarak bu etkiyi yarattı. O kendisini tanımam için bir kapı araladı ve o kapıyı öyle bir güzellikte araladı ki ben kendisini tanımak için çaba sarf ettim. Ve buna değdi. Kendisini okurken kendimle bağdaştırmış olduğum birçok nokta olmakla birlikte iyi ki yazmış ve hayatıma onu, bu güzel insanı da dahil etmişim diye seviniyorum. İyi ki vardın ve şiirlerinle hala var olmaya devam ediyorsun Didem Madak!
