Gereksiz Bir Yazı
Asıl anlatmak istediğim konudan bayağı sapmışım. Bu sapmanın sebebi de kendi özelime girmeye çok korkmam ama ufak da olsa rahatlamak istiyorsam yapmam gerek ayrıca bir hata yapmadığım sürece anonimim, bir sorun olmaz umarım. Her neyse…
Ben uzun zamandır aşk acısı çekiyorum, klasik Türk erkeği diyebilirsin. Öyledir belki de bilmiyorum ama bana farklı geliyor. Gerçek aşkı tattığımı düşünüyorum. Ha sonuç olarak ne oldu, çok mu iyi bitti? Yok, işte halim ortada. Bitiğin tekiyim. O… o çok güzeldi, her anlamda yani. Bırak ilk aşkım olmasını(ki bir kere aşık olunur da neyse.) o benim hoşlandığım ilk kızdı hala daha onun üstünden ona çok benzeyen ya da tam zıttı ya da çok güzel, çok ahlaklı, dürüst, beni de çok seven kızlar geçmesine rağmen hiçbirine karşı en ufak bir hoşlantı duyamıyorum. Benim için imkansızmış, zaten biliyordum da pratikte de kanıtlamış oldum. Ha diyebilirsin “Kendini böyle diye diye zorluyorsun hoşlanmamak için” diye. Yok aksine kendimi o kadar yırtıyorum ki birini seveyim de bu acı gitsin artık üstümden diye kusmaya başladım. İğreniyorum işin doğrusu. Sevgiymiş, aşkmış, güzellikmiş, huzurmuş hiç benlik şeyler değil. Olmuyor o yüzden başka kimseyi sevemiyorum, ne yaparsam yapayım. Onun bana yaptığını şimdi ben başka kızlara yapıyorum hiç haddime olmamasına rağmen…
Bir yandan da çok merak ediyorum onda ne fark vardı diye? Yoktu, geriye dönüp bakıyorum da onun şu an tanıştığım insanlardan hiçbir farkı yoktu. Allahım beni neden aşık ettin, onca çektiğim çile yetmedi mi de bir de bu acıyı yükledin sırtıma? Madem sonu hüzündü ne diye geçici bir mutlulukla kandırdın beni? Hiç gerek yoktu ki böyle bir şeye, önceden çektiğim acıların içine bir yenisi daha eklendi işte. Hayır gibi görünende şer varmış demek ki ama neden hala şer beni buluyor..?
Ah- tabii farkı yoktu diyorum ama hala gözümün önüne getirdiğimde dünya bir yana o bir yana duruyor. Onun için canım feda. Şimdi gel dese ne yapardım düşünmek bile istemiyorum çünkü çok acı verici bir deneyim bu. Ona bir kez daha sarılabilmek için nelerimi vermezdim ki? Aşk gerçekten bir yanılsamadan başka bir şey değil… Ne kadar acizsen o kadar aşık oluyorsun… Kalbim o kadar çok acıyor ki...
Keşke geri dönebilsem. Keşke karşısına geçip hiçbir beklentim olmadan sadece bilsin diye kendimi düzgünce ifade edebilsem. Ama edemezdim büyük ihtimal, birisinin karşısına geçince asıl söylemek istediklerimin tersini söyleyip duruyorum. Ben nerede hata yaptım Allahım? Neydi hatam? Aşık olmaktı öyle değil mi..? En baştan, sonunu bilmeme rağmen devam etmemeliydim. Taa ilk günden yaşayacaklarımı teker teker biliyordum zaten hatta anlatmıştım sana Allahım, sonrasında “Ne olur bir kez olsun yanılayım!" demiştim. yine yanıltmadın beni çok şükür! Hhhh- Ne diye onunla konuşmaya devam ettim ki? Aptal ben.
Ben de onu üzdüm tabii. Zaten yine en büyük hatalı benim. Görmeyeceksin ama yine de özür dilerim senden, taa en baştan verdiğim rahatsızlıktan bu zamana kadar yaptıklarıma kadar her şey için.
Onu unutmak istemiyorum, sadece verdiği acıdan kurtulmak istiyorum. Bu mümkün mü bilmiyorum ama araştıracağım. Bulamazsam da bu yükü taşımaya alışacağım. Her günümü ağlatarak geçirtse de, ömrümü yese de, gücümü tüketse de, hatta canımı alsa da canı sağ olsun, ne diyebilirim ki başka? Bana onca güzel şey yaşattıktan sonra ona başka hiçbir şey diyemiyorum işte. O belki bana farklı diyordur, bilmiyorum. Gerçekten… Acaba arkamdan neler söyledi, acaba beni unuttu mu? Of neyse, haddimi aştım. Bu son iletimdi. Ufak da olsa rahatlattı yazı yazmak.
·
163 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.