Yakınman yetti artık baba! İyisi mi şuraya, divana otur da biraz bakayım sana.
Vasiliy Ivanoviç gülümseyerek oturdu. Yüzü oğlununki ne çok benziyordu. Yalnızca alnı biraz daha basık ve dar, ağzı biraz daha genişti. Oğlunun kayıtsız, hareketsizliğinin aksine, o kıpırdamadan duramıyor, giysisi koltuk altlarından kasıyormuş gibi omuzlarını silkiyor, gözlerini kırpıştırıyor, gırtlağını temizliyor, parmaklarını oynatıyordu.
Vasiliy Ivanoviç,
Yakınıyormuşum! dedi. Boyle konuşmaktan hoşlandığımı, böyle ücra, kuş uçmaz kervan geçmez bir yerde yaşadığımız için konuğumuza kendimi acındırmaya çalıştığımı sanma Yevgeniy. Tersine, düşünen bir insan için ücra yer diye bir şeyin olmadığına inanırım ben. En azından, elimden geldiğince, nasıl derler, yosun tutmamaya, çağın gerisinde kalmamaya çalışıyorum.
Sayfa 145Kitabı okudu
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.