Edebiyatımızın en iyi romanlarından biridir Peyami Safa'nın Dokuzuncu Hariciye Koğuşu.
Genelde kısa romanlar pek tat vermez ama söz konusu Peyami Safa'ysa ciltler dolusu duygu düşünceyi bir kaç sayfaya sığdırabilecek usta bir kalemdir. Nakış nakış işler duyguyu analizi eserlerine.Her ne kadar kitabının kısalığına oranla zengin içeriğini takdir etsem de keşke devamı olsa hiç bitmese dediğim eserlerden biridir.
Safa olaylardan çok tahlile önem verir ve romanlarında zıt kavramları, duygu ve düşünce tezadını ustaca işler. Tanpınar eser hakkında
"acının ve ıstırabın yegane kitabı" sözünü boşuna dememiş. Eseri okurken kendinizi kaptırıp dizlerinizi bacağınızı sağlam mı diye yoklarsanız hiç şaşırmayın :) Eserde doktorlar hastadan iyileşmesi için stresten uzak bir istirahat dönemi geçirmesini isterler ya ben de okurken sordum kendi kendime : bu dünyada stressiz kalmak mümkün mü ve bu dünyada istirahat edebilir mi insan? Bazı eserleri incelerken kullandığım klasik bir cümlem var "Hiç kimse beni kitapta anlatılanların yazarın başından geçen olaylardan olmadığına inandıramaz" sözümü tekrar ediyorum.
Kitapta beni etkileyen bir durumu anlatayım.
Hasta çoçuk on beş yaşında iyileşme ihtimali çok az ve yakınlaştığı aşk duyduğu Paşa'nın kızı Nühzet 19 yaşında.Kızın taliplisi çok.
Aklıma Özdemir Asaf'ın sözü geldi
Ve aşk öyle haindir ki;
Nerde imkansız varsa gider onu sever.
