Ben bu hayattan en çok umudumu yitirmeyi bekledim. Umut; son nefesimizi verene dek içimizde barındırmaya mahkum olduğumuz tek ve en kusursuz duygu bence. Her şeye rağmen bizi yaşatan şey. Katlanmaya mecbur bırakan, dayanmaya zorlayan, inanmamızı sağlayan, vazgeçmemize sebep olan şey. Müebbet yemiş bir mahkumu, bitkisel hayata girmiş bir hasta yakınını, kışı boş midesi ile kartondan yataklarda uyuyarak geçirmiş sokak çocuklarını bile hayata bağlayan şeydi umut.
Benim bugün kendimi asmama engel olan şey!
Ben en çok umudumun son damlasına kadar tükenmesini bekledim.
Her dibe vuruşun içinde bir parça var o kahrolası, ben o parçayı kaybetmeyi bekledim. Kurtulamayacağımı siliyor olmak bile yeterdi beni kurtarmaya.
"Umut, yarın değilse bile elbet bir gündür." Ben tüm hayatım boyunca şu cümlenin mahkumiyetinden kurtulmayı bekledim.
Sayfa 6Kitabı okudu
·
60 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.