Aşık sazına bir el daha vurdu, söze başladı:
"Abdale Zeyniki derler bir er kişi. Iki gözden de yoksun büyük bir aşık kişi. Dağa taşa, kurda kuşa türkü söyler. O, başka aşıklara benzemez. Sabahtan akşama, akşamdan sabaha kadar durmadan türkü söyler. Bir akarsu akmaktan hiçbir vakit usanmaz, akması hiçbir zaman durmazsa Abdalın da sözü kesilmez, türküsü durmaz. Yolda belde, ovada kırda, orman da kayada, insan içinde, her yerde, her yerde durmadan söyler, insan bulamazsa ağaca, suya, çiçeğe, yola, karıncaya, böceğe, dünyada ne yaratık bulursa, onun üstüne söyler.
"Uzun söyler. Bir türkü söyler ki, kırk gün kırk gece söyler gene bitmez. Abdalin türküsünü, ondan sonra gelen hiçbir aşık başlayıp da bitirememiştir. Türkülerini Kürtçe söyler. Kürtçe söyler ama Türkü de, Arabı, Acemi de, Rusu, İngilizi de ne dediğini anlar. Bu bir sırrı hikmettir kimse bilemez. İşte bu Abdal her gece gün kavuşurken türküye başlar, gün atarken daha günün ucu görünür görünmez sesini keser.
Sayfa 124
·
82 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.