Atabey dedesinin belindeki bıçağı tuttu ve:
"Dedecigim, sen avlarını bununla mi vuruyorsun?"
Dedesi bu soruyu çok sevmişti.Hafif bir tebessümle torununa cevap verdi:
"Hayır evladım, bununla küçük işlerimi hallediyorum.
Küçük işler ne dede?
Dal kesmek ,meyve kesmek, ip kesmek, ağaç kazımak gibi işler.
Bende küçük işler yapabilir miyim?
Bu soru bir teklif olmalı idi.Kucuk bedende büyük bir aklın varlığı suphesizdi.İbrahim mesajı almıştı.
"Bu bıçak senin olsun mu ?"
Atabey zaten bu ikramı bekler gibiydi.Dedesinin uzattığı bıçağı alırken:
"Olsun dedecigim.Bu şimdi benim mi" diye cevap verdi.
"Evet bu bıçak senin evladım.Bunu her eline akışında deseni hatırla, olur mu?"
"Olur dedecigim."
Dünyanın bütün mutlulukları kendisine bahsedilmiş gibi sevinçle dedesinin kucağından zıplayan Atabey, elinde bıçağı ile çoktan avludaki çıtlamık ağacına çıkmıştı bile.Kucuk torununun mutluluğunu oturduğu yerden gözlemleyen Avcı İbrahim, küçücük bir hediye ile çocuğun nasıl da mutlu olduğunu fark edince büyüklerde ki açgözlülüğü, doymazligi ve ihtirası gözünün önüne getirdi.
"Keşke dedi ... Keşke dünyayı çocuklar idare etseler.
Sayfa 15 - Az YayineviKitabı okudu
··
884 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.