Karşı kaldırımdan bir tanıdık, bir dost geçse, çokluk onların gözüne çarpmamak için dokuz kapının zilini çalarım. Bu, onları sevmediğimden değildir. Gerektiğinde dostlarım uğrunda her türlü özveriye, gözümü kırpmadan katlanırım. Dostlarımı günün sereserpe saatlerinde de aklımda canlı olarak tutarım. Ne ki, onlara selam sarkıtmak, bir iki söz şavullamak istememişsem o anda bu işlerin beni sıkacağını sezinlediğimdendir. Çünkü o dakikada usum, başka düşünceler, başka çağrışımlar, başka dünyalarla şırlıyordur. Bir başka deyişle, kendi kendimle konuşma kurduğum saatlere raslamıştır bunlar. Bu saatlerde ben, kendim olmayan biriyle, kendim olmayan bir sesle bir arada bulunmaya gelemem.
Sayfa 142Kitabı okudu
·
76 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.