Doğa insanı zamanı aya, güneşe, ağacın büyümesine göre algılar, çünkü zaman yaşadığımız çevre ile birlikte algılanabilir. İç mekan algısı nedeniyle bunlardan yoksun kalan kent insanı, zamanı birbirinden kopuk parçalar halinde yaşamaya başladı. Akışın yerini hız aldı. Oysa hız, zaman değil harekettir, üstelik insanın kendini algılamasına fırsat tanımayan bir uyuşturucu. Bütün bunların sonucu, hayatiyetin temeli olan “kaosun kenarında varoluş”, yerini sürüklenmeye bıraktı. Bir şeyler önde,biz peşinde.
Sayfa 166Kitabı okudu
·
93 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.