Elinde olmayan nedenlerden dolayı insanlar seni dışlamaya başladığında sığınacak bir liman ararsın ancak bulamazsın. O zaman sende hırçınlaşmaya başlarsın yavaş yavaş . İçinde bir öfke kabarır. Neden ben duygusu tüm benliğini sarar . Seni belki de bırakamadıkları için kabullenmeye başlayan ailenin yanında çürümeye mahkum olduğunu düşünürsün. Zamanla , yavaş yavaş seni kabullenirler ve sen o kabullenmenin içinde belki bir tutam huzura ermişken bu sefer çan eğrisi gibi aşağı doğru düşmeye başlarsın . Hayatın boyunca acaba şimdi ne olacak korkusuyla yaşamanın ne demek olduğunu bilmeyen insanlar karşına geçip seni çok güzel yargılarlar. Acımadan ,vura vura ,duvara çarpa çarpa yargılarlar. Sonra da karşına geçip derler ki neden böyle davranıyorsun.
