Bu adam felsefe anlatmıyor dostlar felsefeyi yaşamın içinden çekip alıyor, soyut sandıklarınızını somut bir sopaya dönüştürüp sizi bir güzel dövüyor. Ali Şeriati’nin dediği gibi; huzurunumuzu kaçırmaya gelmiş. Pembe dünyanın kapılarını aralayıp gerçeklikten uzak, börtü böcek, aşk meşk romanlarını sevenler; siz okumayın boş verin. Bu kitapta geçenler sizin o tatlış ruh halinize iyi gelmez. Emre Timur’un dili sert, anlattığı konular sizin zihin kıvrımlarınızda zelzeleler yaratıp kafanızı duvara çarpmanıza neden olabilir, tıpkı Çürüme’nin ana karakterine yaptığı gibi. “Gerçeklerin başka olduğunu anladık mı, geçiriyoruz bir cinnet. Yeminler ediyoruz, ‘Sen değiştin’ diye! Kimse değişmedi. Çamur çamurdu, gri de gri. Ona bakıp örüntü gören sendin. Ne de kötü bir ressamdın. Şehir çöplüğüne bakıp şelale manzarasını sen çizdin…” Ana karakterin anlatımıyla ilerleyen romanda kimi zaman onun içsel monologlarına, kimi zaman köpeği Hachikō ile diyaloglarına kimi zaman da kader arkadaşı Masum ile esprili konuşmalarına şahit oluyoruz. Sıradan hayatı yaptığı bir trafik kazası ile değişen ve kendi cezasını vicdanının yargıçlığında veren karakterimiz kendini toplumsal adaletin kılıcı olmaya adarken, bizler buram buram insanlığın çürümüşlüğünün ve insan eli ile çürütülen dünyamızın o keşif kokusunu ciğerlerimize çekiyoruz. “Kötülük kalpleri siyahlaştırır. Sonra da kötülüğün ne olduğunu anlayamayan bir yaratık çıkar ortaya. Kötülük işlemeye mecbur kalırsanız bunu en azından kendinize itiraf edin. Bu kötülük ile yaşayın. Yapabileceğiniz en kötü şey o kötülüğü inkâr etmek olur çünkü basitleşir, normalleşir.” Emre Timur’un kalemini seviyorum. Palyaço’nun Listesi, Şizofren ve Öteki kitaplarından sonra okuduğum dördünce kitabı oldu. Onun kitapları aklıma E. M. Cioran’ın şu sözünü getiriyor; “Kitaplar yaraları kanırtmalı, hatta yeni yaralar açmalı. Kitap tehlike arz etmeli.”

ÇürümeEmre Timur · İnkılap · 2022165 okunma

··

436 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Elvan