Daha derin duygularımızla temas etmekten kaçınmamızın birçok yolu vardır. Kendimizi meşgul ederek duygularımızı yoklayacak zamanı kendimize vermeyiz; düşüncelere dalarız (takıntılar çok faydalı olabilir); bedenlerimizi kasıp duyguların fizyolojik karşılıklarını bloke ederiz ve deneyimi en alt seviyeye indirip muhafaza etmek için derin olmayan nefesler alıp veririz.
Psikoterapinin birçok alanı ve on iki adımlı iyileşme hareketi programları, hissedemediğiniz şeyleri iyileştirmeyeceğiniz fikrini savunur. Hissizleşmek ve duyguları örtbas etmek, yarayı korur ama iyileşmeyi engeller.
"Kendini koruma mekanizmalarını yıkıp çocukluğumuzda yaşadığımız deneyimlerle nihayet bağ kurabildiğimizde canımız acır. Dokunmak istememiş olduğumuz derin bir keder kuyusuyla karşılaşırız. Bu kuyuda hem o zamanlar deneyimlenemeyecek kadar acı veren ve sistemlerimizin bir yerinde 'etrafı çevrilmiş' bir halde durmakta olan duygular, hem de neler yaşadığımızı ve ne kadar çok şeyden mahrum kaldığımızı ve neler kaçırdığımızı anladığımızda hissettiğimiz şu anki acımız vardır. Filmdeki sevgi dolu anneyle çocuğunu izlerken döktüğümüz gözyaşları, aslında olmuş olabilecekler ve olması gerekenler için dökülen gözyaşlarıdır. "
Sayfa 205
·
184 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.