Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde ? Bir gün duvara resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni, işte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi: kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötū yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
·
153 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.