Sanatsal gömülmüşlüğü o kadar yoğundu, hayatının geri kalanını öyle bir noktaya götürüyordu ki iş baskısı yüzünden, Rilke'nin Tolstoy ve Rodin'den bahsederken söylediği gibi, hayatının "artık ihtiyaç duyulmayan bir organmış gibi " silinip gittiği bir denge sağlamak için mücadele etmekten ibaret oluyordu.