Georges Paris sokaklarından geçerken, kimi zaman iyileştirdiği hastalardan birine rastlardı. O zaman, sanki büyük bir köpeğin efendisiymiş de, uzun süre uzaklarda kaldıktan sonra evine dönmüş gibi eski hastası tarafından sımsıkı kucaklanırdı. Onlara yönelttiği dostça soruların ardında, her zaman gizli bir umut beslerdi. Eski hastalarına iyi olduklarından, uğraşlarından, geleceğe ilişkin tasarılarından söz ederken, şöyle küçük yanıtlar almayı beklerdi: "O günler çok daha güzeldi!" "Şimdi o denli boş ve budalaca bir yaşam sürüyoru ki!"
"Yeniden hasta olabilmeyi yeğlerdim!" "Beni neden sağlığıma kavuşturdunuz?" "Insanlar, bir kafanın içinde ne denli görkemli evrenin saklı olabileceğini kestiremiyorlar." "Aklın sağlıklı olması bir tür bunama demektir." "Sizi hapse atmak gerek! Beni en değerli varlığımdan yoksun kıldınız!" "Sizi yalnızca bir dost olarak takdir ediyorum. Uğraşınıza gelince, insanlığa karşı işlenmiş bir suçta başka bir şey değil." "Bir ruh baytarından başka bir şey değilsiniz. Utanın!" "Bana hastalığımı geri verin!" "Sizi dava edeceğim!" "Sağlıklı olmak, ölümden farksız!"
·
91 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.