Doğru zamanda 'kapıları kapamak.'
Sürekli kalabalığa kapılmak, maruz kalmak, insanın örüntüsünü bozar. Zihnin temposu düşer. Özenle sivriltilen birçok uç yavaş yavaş yassılaşır ve standartlaşmaya başlar. Nefret de sevgi de ortak bir hedef alır; şahsi fikirler azalır, özgünlük sekteye uğrar, kişinin kendi dili kaybolur. Bu yüzden üreten, düşünen insanın zaman zaman geri çekilmesi ve orada kalması normaldir. Bu zamanlama içgüdüseldir; kişinin kendini hatırlamasıyla son bulur. Yalnızlığa düşkün olmak, bu doğal pratiğin bir sonucudur.
Gürkan Kadıoğlu
··
439 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.