Fernand Braudel'in yıllar önce de belirttiği gibi, kapitalizmin en büyük numarası kolayca adapte olabilmesi ve sürekli kendini yenileyebilmesi. Bu sinsi sistemin bir başka özelliği de kendisine karşı yönelen tepkileri ustalıkla ehlileştirip zararsız bir alana hapsetmek. Bir örnek vermek gerekirse 1960'ların çiçek çocuklarının farklı yaşam tarzlarının aslında hegemonik söyleme karşı açılmış bir isyan bayrağı olduğu ve İkinci Dünya Savaşı sonrası kapitalist toplumlarının hakim kültürünü reddederek birlik, beraberlik ve uyum mitini yıkmayı amaçladığını söyleyen Dick Hebdige gibi sosyologlar, ilk başta radikal ve tehlikeli bulunan bu alt kültürlerin zamanla sistem tarafından absorbe edildiğine de dikkat çekmeyi ihmal etmiyorlar. Girişimciler tarafından bir ürüne ve tüketilecek bir stile dönüştürülen bu kültürler tutarlı bir "karşı hegemonya" oluşturma şansını yitirip manasız, pastel ve zamanı gelince de kitsch bir stile dönüşmekte gecikmiyor. Bir isyan hareketi daha radikalliğinden arınıp hadım edilirken geriye kötü hippi fılmleri, Che Guevara tişörtleri ve ciao bella'larla devrim yaptığını sanan pötiburjuva* çocuklar kalıyor.
* Pötiburjuva: Yüksek burjuvayı taklit edip onun ahlakını alan ufak tüccarlar ve varlıklı köylüler. Küçük burjuva (Fr. petit: Ufak).
Sayfa 96 - Kronik Kitap
·
149 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.