“Kimsin, neyin nesisin?” diye sordum.
Uzaklara dalıp gitti. Kalbindeki o derin acının sebebini anlayamıyordum.
“İçinde bir yerde boşluklar var. Şarap da içmezsen, nasıl dolduracaksın o boşlukları?” dedim.
“Şaraba ne hâcet efendimiz? İnsan acıdan yaratılmış bir mahlûk; rüzgâr estikçe titreyip kanar. Kanadıkça susar, susadıkça dolar, doldukça boşalır. Gece şaraptır, mehtap şaraptır, yıldızlar mezedir. Bizi biraz da İstanbul içirir. Ama ben İstanbul'u içerim, yıldızlarla beraber.”
“Oy dinine yandığım, oy mezhebine kurban olduğum, oy bal dudaklarından şerbetler akan çocuk! Demek 'Bizi İstanbul içirir.' Ulan ben de bu şehir niye sarhoş olmuş diye düşünür dururdum. Ben kendim şarabım, diyorsun yani?”
“Benim adım şarap değil efendim, benim adım bal.”
Sayfa 42 - Fanus KitapKitabı okudu
·
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.