Bakarsın bir daha yazmam, tek sözcük bile
Yüzüm yağmurlar ortasında yitik ve sesim
Dipsiz bir uçurumun koynunda eriyip gider
Ne mermere kazınacak bir sözüm var zaten
Ne de çağların ötesine taşıp gitme hevesim.
Yaşamın bana sunduğu bir ayrıcalık mı, bilmem
Elimi sürdüğüm her şeyden göveren sözcükler
Ve bu görüntü tufanı, durup dururken...
Bakarsın bir daha yazmam, tek sözcük bile
Artık bütün kağıtlar dolu, kalemler boştur
Yıkılır yüreğimden beynime kurduğum köprüler de
Bir kapı usulca örtülür, bir adam unutulur
Belki o şeydedir mutluluk, o buruk dinginlikte.
Bakarsın bir daha yazmam, tek sözcük bile...