"Şerefine Süleyman başkan!" dedi Erman duvardaki fotoğrafa doğru, -Çıng!- "Şerefine Kâmuran Sultan!"
Çıng!
Son gücümle ben de bardağımı havaya kaldırdım.
Kelimelerin sadece sesli harflerden ibaret olduğu saatlerdi.
Salya sümük ağladı bir ara Erman. Ağlama be oğlum, hepsi geçer, diyemedim. Geçmiyordu çünkü, belki biraz şekil değiştiriyordu ama geçmiyordu. Ağladı. Raftaki plaklar, büfedeki porselen tabaklar ya da rengi üç ton atmış o kanepe gibi, ben de sessizce bekledim.
Sayfa 165Kitabı okudu
·
106 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.