Pencerem seni gösterir , öfkem sana yönelir , hasedim seni yok etmek ister , misillemem sana zarar vermeye çalışır. Oysaki senin bende açtığın yaradaki ben'in izlerini görmek kendime nasıl da bir ayna olurdu? Derdim seninledir. Senin yaptığın ya da yapmadığın bir şeyin etrafında dolanır dururum. Bakışım sadece sendedir, merkezimi sana emanet etmişimdir. Senin yüzünde kendimi tanımak, sana açtığım pencerede kendimi görmek ve senin cümlelerinde kendi kelimelerimi aramak kendimle bir karşılaşma olmaz mıydı? O pencerede senin yanında kendimi de gördüğümde, merkezime tekrar kendimi alabilirim. Sana yönelen tüm o duygularda kendimi bulabilir ve daha korunaklı kalabilirim. O zaman hiddetim yumuşar çünkü senle birlikte kendimi de yok etmek istemem. Dehşetim azalır çünkü kendimi tanıdığım yerde seni de tanıyabilirim. Beni dehşete sürükleyen belirsiz siluetin netleşmeye başlar. Sen de benim gibi yetersizlikleri olan birisi olursun. Artık nefret etmeye gerek kalmadan veya hiddetin gölgesine ihtiyaç duymadan, seni ötekileştirmediğim bir yerden sükunetle çevrende dönüp durmak zorunda olmadığım bir ana gelirim. Artık pencerem beni delip geçip tek seni yansıtmıyordur.
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.