Bittiği an "Herkesin beğendiğini gördüğüm için büyük beklenti ile mi okudum acaba?" dedim ama yok, hiçbir nedene ihtiyaç duymadan da çok kötü olmayı başarabilen bir kitaptı... Bana tam olarak aynı hayal kırıklığını ve bunalımı yaşattan "Bu iş burada biter"i hatırlattı. Karakterlerin dümdüz "Bu şu travmaya sahip olsun, bu da bu travmasından birkaç kere bahsetsin, tamam işte, oldu bitti" der gibi geçiştirilerek yazılmaları ve haliyle hiçbir derinliklerinin olmaması yüzünden bir bağ kurmak mümkün değildi. Yazarın yüzeysel, yavan ve boyuna kendini tekrar eden bir dili vardı. Bütün bir sayfa boyunca, aynı anlama gelen on beş farklı cümleyi başka kelimelerle yeniden yazması, yine aynı amaçla ve belki de farklılık katmasını hedefleyerek eklediği "Birer sayfalık alakasız yan hikayeler" fazlasıyla sıkıcıydı, okurken bana baygınlıklar geçirtti. *spoiler alanı* Daha 18 saat önce eski sevgilisinin yeni erkek arkadaşını döverken, şimdi 16 saattir tanıdığı birine "aşık olup" seni seviyorum demesini içten bulabilmem için az da olsa bir gelişim aşamasına ihtiyacım var gibi hissettim ve tabiki yazar bu gelişimi, ilişki dinamiklerini bize sağlamadığı için aşklarına ortak olamadım. Hikayede tutacak hiçbir şey kalmadığı için "Artık ölseler de bitse" diye düşünen, son sayfaları(en trajik olması gereken yerler) okurken içten içe "İşte bitiyor!" diye sevindiren acımasız birine dönüştürdü beni... Biraz da benim gereksiz bilgilendimelerim: Üç yüz sayfa boyunca tek bir satırı bile işaretlemedim/altını çizmedim. Yine çok önemli bir bilgi- imkanım olsa tüm kitap boyunca sessize alacağım kelimeler listesi: plüton, plüton, plüton, üzgünüm, bisiklet

Ve Sonunda İkisi de ÖlürAdam Silvera · Pegasus Yayınları · 20193,080 okunma

·

91 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

gamze