Şimdi ben sana yalnız şunu söyleyebilirim:"Çocuk kalbinin, çocuk ruhunun bağdaşamadığı her şeyi reddettin. İşte beni teselli eden de budur. Bir şimşek gibi yaşadın sen. Bir defa çaktın ve söndün. Şimşeği çaktıran göktür. Ve gök ebedîdir. İşte budur beni teselli eden. Bir başka tesellim daha var: İnsandaki çocuk vicdanı, tohumdaki öz gibidir. Ve o öz olmadan tohum filizlenmez, gelişmez. Yeryüzünde bizi neler beklerse beklesin, insanoğlu doğdukça ve öldükçe, insanoğlu yaşadıkça, hak ve doğruluk denen şey de var olacaktır."
Sana, senin sözlerini tekrarlayarak veda ediyorum: "Merhaba Beyaz Gemi, ben geldim."
Sayfa 162Kitabı okudu
··
1 artı 1'leme
·212 görüntüleme
Bu iyimser tavrınıza hayranım :)! Güzel yanıt olmuş. Teşekkür ederim.
Alıntıyı çok beğendim; ve hemen bir soruyla alıntıya eşlik etmek istedim: O öz yoksa ne olur? Yazarımızın dediği gibi "...tohum filizlenmez..." mi yoksa filizlenip özelde bizi, genelde tüm insanlığı bambaşka noktalara mı götürür? Kanımca bu sorunun cevabını bulabileceğimiz eser, -Mimar Sinan'a atıfla- Aytmatov'un "olgunluk dönemi eseri" diyebileceğim "KASSANDRA DAMGASI"dır. Hararetle tavsiye ederim.
Esenlikler, Saygılar
O öze sahip ol(a)mayan, tohumu filizlenmeyen insanlar kitapta da ismini sıkça duyduğumuz Orozkul isimli karaktere dönüşürler. Özleri tohum olarak kalmaya mecburdur. Orozkul gibi ne istediği hakkında bir fikri olmayan, sadece etrafındaki insanlara zarar vererek onların kendisine muhtaç olmasını amaç bilen insanlara dönüşürler. Ne zamanki bir insan o tohumu filizlendirirse o zaman gerçek vicdana sahip olurlar. Ama bir insan gelipte o tohumu filizlendirmediği sürece tohum olarak kalmaya mahkûmdurlar.😁
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.