Her distopya okuyuşumda içim umutla dolar! Biliyorum ilk bakışta bu cümle anlamsız geliyor, ama distopyalarda anlatılan dünyayı görünce insan hala şükredecek çok fazla şeyi olduğunu fark ediyor. Distopik romanlar hayata karşı farkındalık kazandırıyor, bu da şükretmeyi ve devamında da umudu getiriyor. Fahrenheit 451'i okuyunca da benzer hislerle doldum. Roman, kitapların ve okumanın tamamen yasak olduğu bir devirde geçiyor. Dahası sağda solda gizli saklı kalabilmiş kitaplar da işleri artık yangın söndürmek değil kitap yakmak olan itfaiyeciler tarafından yakılıyor. Romandaki esas oğlan Montag da tabii olarak böyle bir itfaiyeci ve kahramanımız -bütün distopyalarda olduğu gibi- bir şeylerin ters gittiğinin farkına varıyor. Sonrası malumumuz. Kitapların olmadığı bir dünya hepimiz için gerçek bir kabus olurdu. Peki böyle bir dünyada yaşasaydınız gizli saklı bir şekilde bir yerlerde kalmış kitapları nasıl saklardınız? Sürprizi kaçırmayalım ve bu sorunun cevabını okuyucuların keşfine bırakalım. Herkese iyi okumalar...

Fahrenheit 451Ray Bradbury · İthaki Yayınları · 202289,1bin okunma

··

14 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.