Adam on iki yıldır aynı yapışkan ses tonu ve aynı hileli yüzle hep aynı şeyleri söylüyor; on iki yıldır söyledikleri, insanların gerçeğinde uçurumda bir tüy, boşlukta bir toz kadar bile iz bırakmıyor ve insanlar on iki yıldır büyüyen düş kırıklıklarıyla orantılı bir artışla meydan meydan adamı alkışlıyorlardı. Tanrım, bu ülkede aşktan ölüme, açlıktan inanca neden her şey bu kadar kendine aykırı, her şeyde düzey bu kadar düşük, bencil ve kirliydi.