Labirent
Otuz üç yaşımda bir kadın tutuyor kolumdan beni çeviriyor. İsmet diyor, sonra buruk bir şekilde pardon diyor, eşime benzettim… İsmet’in kanserden öldüğünü tüm hücrelerimde öğreniyorum. Tüm hücrelerim içerisinde kanser gibi yayılıyor kadının kaybının acısı. Kadın bana sarılıyor. Önce ne yapacağımı bilemiyorum sonra ben de ona sarılıyorum. Sanki ondan çalmışım gibi, hiddetle eşinin bütün kanser hücrelerini tekrar vücuduna topluyor, gözlerime son kez bakıyor hoşçakal İsmet diyerek, etrafına utana utana bakarak gidiyor labirentin farklı bir yönüne.
Selçuk Karadağ 
Uykusuzluk Hikâyeleri
·
65 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.