Sabahattin Ali’nin, adı geçen eserlerindeki köy/köylü hikâyelerini kısaca gözden geçirelim: Değirmen (Sabahattin Ali, Değirmen'in 1935'teki birinci basımının sonuna koyduğu bir notta, "Bir Orman Hikâyesi, Kazlar, Bir Firar, Candarma Bekir, Komiki Şehir, Bir Siyah Fanila İçin" başlıklı hikâyelerin "Osmanlı İmparatorluğu zamanındaki Anadolu'yu anlattığını" açıklar.) "Orman bizim her şeyimizdir delikanlı, anamız, babamız, evimiz... " diye, yanımda oturan ihtiyar anlatmaya başladı. "... Köyümüz bir ormanın ortasındaydı, etrafını ağaçlar bir duvar gibi sarmıştı. Biz onun dışında da dünya olduğunu bilmezdik bile. (... ) Sırtımızı o giydiriyor, karnımızı o doyuruyor, evimizin kerestesini o veriyordu. Ormansız yaşamak! . . Bunu aklımıza getiremiyorduk bile... " "Bir Orman Hikâyesi" bu sözlerle başlar. Ormanın işletme hakkını bir şirket alır. Ağaçları kestirmeye koyulur. Köylüler başkaldırır, baltacıları döverler. .. İdare, Şirket'ten yana çıkar. Jandarmalar gelir, köylüleri orman dışına atar, birtakımını da alıp götürür. Bu kısacık hikâyede Sabahattin Ali orman köylüsü (emekçisi) ile mali sermaye arasındaki bir çatışmayı verir. Edebiyatımızda ilk kez ele alınan bir konudur bu. Yazar bu temel konunun yanı sıra ormanların durumunu, köylülerin yaşayışını; yönetimin halka sırt çevrilmişliğini, jandarmanın kıyıcılığını yalın ve doğru bir anlatımla, halkçı ve gerçekçi bir bakışla ortaya koyar. 1930 Eylülünde Resimli Ay dergisinde basılan bu hikâye, Sabahattin Ali'nin romantizmden gerçekliğe yönelişinin ilk ürünlerindendir. Nazım Hikmet hikâyeyi yayımlarken dergide şunları yazmıştır: "... Benim kanaatımca bu yazı bizde örneğine az tesadüf edilen bir eserdir. Köylü ruhiyatının bütün muhafazakar ve ileri taraflarını, iptidai sermaye terakümünü yapan sermayedarlığın inkişaf yolunda köylülüğü nasıl dağıttığını ve en nihayet, tabiatın deniz kadar muazzam bir unsuru olan ORMAN'ın muğlak, ihtiraslı hayatını, kımıldanışlarını zeki bir aydınlık içinde görüyoruz... "
·
53 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.