Duvarları katı sabır taşından Kar altındadır varoşlar, Hasretim nazlıdır Ankara. Kitabı okurken düşündüm de bugün, Ahmed Arif'in dumanlı havayı kurt sevsin dediğidir hayat. Herkes kendine yakışanı yapar. Kendime yakıştıramadığım o kadar çok şey yaptım ki bu hayatta. Azabını da misliyle çektim. Hatta azap çekmek benim bence göbek adım filan oldu. Sonuçta ben acıyı seviyorum öyle değil mi? Bahtı bol ama umutsuz kız. Bu bir sevda da olabilir bir yalan da. Fark etmez. Hayat çektiğimiz vicdan azabı kadardır. Gerisi fasa fiso. Kime ne dediğimiz değil, aynaya ne dediğimizdir asıl olan. Yine düşünüyorum da şuna şunu yapmaktan değil ama kendime yaptıklarımdan çok pişmanım. Keşke canım kendim bir kafam olsaydı diyorum. Maalesef demeye de devam edeceğim gibi duruyor. İnsan çok okumaktan bile azap duyar mı? Bu benim hayattaki tek "hobim". Canım ciğerim okumak, kitaplar. Ama onu bilr özgürce yapamıyorum. Yapıyorum. Ama azap veriyor bazen. Kendimle ilgilendiğim tek alan burası. Onu da yaparken acaba fazla mı kaçtı mesajı veriyor beynim sürekli. Şu kitaptaki şiirler mesela. Yalnızken yaptığım bir okuma esnasında her bir mısrayı bazen defalarca okuyorum. Ama yanımda yöremde biri varken hızlı hızlı okuyup geçiyorum. O zaman niye okuyorum? Nefesleniyorum. Çok eskiden üzülürdüm Ahmed Arif'in hallerine. Şimdi her ne kadar saygı duysam da kalemine, gülüyorum... Yaşadığını mı ifade etmiş yoksa yaşamak istediğini mi acaba diyorum. İşte hayata bakışım. 0 km güven. Şairine yazarına. Hiç fark etmiyor ki. Mevlam açık kitaplar gibi yazmış insanları ben de okuyorum ha okuyorum. Mış gibi yapanları da yaşayanları da. Bizim de kısmetimize bu düşmüş. Ne yapalım? Ahmed Arif'in şiirlerinde yaşattığı kafayı seviyorum. Duygularını tarif edişini. Acı çekerken ki o boşvermişliği. Yavaş yavaş şunu anlamaya başladığımı düşünüyorum bir gözüm toprağa baktığı halde: Hisler gerçek olmasa da hissettirdikleri gerçek. Bu cümleyi kurması da kolay değil. En az anlaması kadar zor. Bu zorlu gecenin sabahına mutlu-umutlu uyanırız inşallah @yosuntekiin_ Dilerim bizde bırakırız yükümüzü bir yere. Ya oraya ya buraya. Ama bir yere. Sen benim bir gözüm toprağa dediğime bakma, ne haddime !?

Hasretinden Prangalar EskittimAhmed Arif · Cem Yayınevi · 200139,7bin okunma

·

180 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.