Ama sinir hastası bir anneye kızılmazdı ki. Onun etrafında hep parmak uçlarında gezilirdi. Kapılar çarpılmazdı. Alçak sesle konuşulurdu. Hiddet zamanla içimde utanca dönüştü. Kabahatini bilmeyen bir suçluydum ben. Ama sen... Sen meğer benim öfkemi ziyadesiyle hak etmişsin. Sen kafasında bizi çoktan terk etmiş bir anneymişsin.
·
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.