Onu bir daha görmeyi umuyordu. Her şeye razıydı. Eskisi gibi olmayacak bile olsa onunla oturmaya, onu dinlemeye ve onunla konuşmaya can atıyordu. Fakat kapı bir daha hiç açılmadı. Aradan geçen süre yalnızca birkaç ay olduğu halde. Momo'ya sanki çok uzun zaman geçmiş gibi geliyordu. Çünkü gerçek zamanı ne bir saat ne de bir takvim ölçebilirdi. Böyle bir yalnızlığı anlatacak sözleri bulmak da aslında çok güçtür. Belki şunu söylemek yetebilir: Momo, Hora usta'ya giden yolu bulabilseydi (ki bunu sık sık deniyordu), ona gidecek ve kendisine artık zamandan bir pay ayırmamasını rica edecek ya da kendisinin de sonsuza kadar hiçbir yerde evinde, onun yanında kalmasına izin vermesini isteyecekti...
Sayfa 238Kitabı okudu
·
170 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.