Bu esere başlamamı sağlayan şey, Ölü Ozanlar Derneği'nde geçen şu alıntı olmuştu :
''Bir yaz gününe mi benzetsem seni?
Çok daha sevimlisin sen, ılımansın oysa."
Nedense çok hoşuma gitmişti, hâlâ da Soneler arasında en sevdiğim beyit bu.
Shakespeare sonelerinin çoğunu sarışın bir genç erkeğe yazmış. Bazı sonelerde ona karşı takındığı tavır dostâne iken çoğunlukla aşık... Ben bu şaşırtıcı gerçeği bir kenara bırakıp şairimizin bir kadın olduğunu hayal ettim istemsizce. :)
Sonelerde çeşitli duygular o kadar güzel ifade edilmiş ki. Özellikle sevgi ile ilgili duygular. Birini sevdiğin için onun kusurlarını görmezden gelebilme, veya sırf sevdiğin için onun her şeyinin güzel gelmesi... Ve bu duyguların ifade edilmesi zaman zaman doğadan, hayattan benzetmelerle yapılmış, ki bu da estetik zevk uyandırıyor.
Ancak bana kalırsa Shakespeare çoğunlukla tek taraflı sevmiştir. Karşı taraf hiçbir zaman ona, kendisinin verdiği kadar değer göstermemiştir. Aşk acısı içinde kıvrılan Shakespeare olmuştur. Lakin aşk, çift taraflı bir eylem olması gerekmez mi? Her iki taraf da birbirini gerçekten sevip fedâkarlık yapabilmelidir. Bizim durumumuzda bunu yapan ve yıpranan sadece Shakespeare. Bu yüzden kendisine biraz kızmış bulundum. :)
Son olarak çeviriden bahsetmek istiyorum. Sonelerin çevrilmesinin çok zor olduğu her halinden belli. Dizelerin sonundaki kâfiyelerin anlam bütünlüğünü koruyarak tercüme edilmesi fazlasıyla güç, ancak 
Talat Halman bunu becermiş... Kendisine teşekkür etmek isterdim.
Özetle, okunmasını kesinlikle tavsiye ederim. Bugüne kadar şiirlere ilgim olmadığını zannederdim, meğersem doğru kitabı bulamamışım. :)
Keyifli okumalar!
·
119 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.