Aksine, gösteri sineması tam bir tahliye vanası, modernitenin psikotik
hayal gücüne karşı fizyolojik bir "aşılama" olarak davranır; onunla bütünleşmek ya da onun üzerine düşünmek yerine, patolojiyi normallik olarak dillendirerek bizi ona alıştırır. Böylece, "çirkinliğin ve şiddetin samimi
bir coşkuyla" kabul edilmesine olanak tanır.