Beni tevkif için eve iki genç geldi. Kendilerini içeri aldıktan sonra sarığımı giyerek yanlarına geldim. Ayağa kalktılar. Oturmalarını rica ettim. Ve kendilerini tanıyamadığımı söyledim. Derken biri sesle ağlamaya başlamaz mı! "Tanıyamazsın Hocam, tanıyamazsın! Allah kahretsin biz de bu meslekten ekmek yiyoruz! Bize ne söylediler; karşımıza ne çıktı!..." dedi. Ben arkadaşına yavaşça: "Siz polis misiniz?" dedim. "Evet Hocam!" cevabını verdi. Ağlayanı rica minnet yerine oturttuk. Kendilerine acele tarafından birer kahve ikram ettim. İçmeyecek oldular. "Oğlum bu rüşvet değil! Ben sizden beni serbest bırakın diye bir ricada bulunacak değilim, misafirisiniz! Birer kahvemi için hemen gideriz." dedim. Onlar kahvelerini içerken ben de sarığımı bırakarak hazır oldum. Ve kahveyi yapan hanıma kapıdan: "Allah'a ısmarladık, biz gidiyoruz!" diye seslendim. Kadıncağız kuşkulu olduğu için: "A, sen nereye gidiyorsun?" diye sordu. "Bu gelenler polismiş, beni tevkife gelmişler. Sen haftada bir gelir beni ziyaret edersin." dedim. "Bırak canım şakanın sırası mı?" dedi. Şaka yapmadığımı anlayınca olduğu yere yaslanarak ağlamaya başladı. Kendisini kısaca teselli ederek yolumuza çekildik.
Sayfa 156Kitabı okudu
·
91 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.