Bununla birlikte yeni görevler üstlenmek ne güzel olurdu! Başka kadınlarda da aynı görevlileri yüklenmek isteği uyandırmak. İçimizde kendi kendilerinden habersiz olan, bekleyiş içinde uyuklayan, uyanmaları için de çoğu zaman bir sesleniş yeten nice gereksinimler bulunduğuna inanıyorum. Bir zamandır, her sabah kendi kendime yenilediğim sözü her kadını söylemek isterdim: Yalnız sana bağlı!"
"Neyi yapmak?"
"Ne olursa olsun. İncil'deki şu öyküyü düşünüyorum: İsa felçli kadına 'kalk, yatağını al ve yürü,' der. Kadın da hemen kalkar ve yürümeye başlar."
"Ne yazık ki İsa değilsin, mucizeler yaratamazsın, Geneviéve, kötürümleri yürütemezsin."
"Mucizeler yaratamam, bunlara inanmak da istemem. Ama kadın kalkarsa, kalkabileceği için kalkar. Kalkabilirdi ama kalkabileceğini bilmiyordu. Bu buyruk gerekiyordu, gücünün bilincine varması için yeterliydi. Nereye kadar varır bu güç, onu elde edebileceğinden kuşku duymadığım hiçbir şeye çağırmamak, ondan hiçbir şey istememek için, ilkin bunu iyice tanımak isterdim işte. Bu zorunluluğun gücünü ve erdemini de ilkin kendimde denemek istiyorum elbette."
O zaman Giséle beni bağrına bastı ve alnımdan öptü: "Sana ancak İsa'nın az önce andığın sözlerini söyleyebilirim: Kalk ve yürü. Yalnız sana bağlı."
Sayfa 186 - Can yayınlarıKitabı okudu
·
34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.