Pasolini'nin bakış açısında, sinematografik montaj, hep bir alegorik hüzne
sahiptir; canlı bir varlığı yeniden üretmenin yanılsamasından doğan montaj
temsile döşenmiş bir işaret olduğunda değil, geri döndürülemez bir biçimde geçmişe ait olduğunda onu gösterir. Dolaysız yaşam sürekli olarak aranır ve yoktur.