Güneşli, güzel bir gün. Teknemizle açıldık. Mavi... Her şey; gökyüzü, deniz... Tepemizde martılar bağırışıyor. Herkes mutlu. Bugün güzel bir gün. Aniden bir ses geldi; durun, ne oluyor? Buz gibi suyun tenimi sardığını hissettim. Mavi sular beni aşağı çekmek ister gibi sanki. Kıvırcık saçlarım suyla ağırlaşıyor. Ciğerlerim acıyor, yüzemiyorum; gözlerimi açamıyorum. Karanlık, her yer! Çok boğuk, uzak bir ses duyuyorum. Aklım aniden yerine geldi, acı ve korkudan sımıskı kapanan gözlerim açılıyor. Teknemiz batıyor, benden yukarıda. Peki arkadaşlarım? Onlar... Onları da almayın, bırakın! Hayır, hayır; onları almayın! Yaralarımdan söz ettiğim maviler; onları alıp yaralarımı kanatmayın, yapmayın! Son bir çırpınış, yukarı uzanan bir el... Ve sessizlik... Bir huzur... Etraf çok karanlık. Uykum var, hayat öyle yordu ki! Zaten etraf siyahken gözlerimin açık olması ne ifade eder? Çok acıyor gözlerim. Çok yaş gördü bu gözler, ıslandık daha iyi anladı. Ama öyle bir anlamı gözlerim bile görmedi: Her şey bitti, her şey yeni başlıyor. Gözlerimi yumdum artık. Kulaklarım ses duymuyor. Uyku, çok rahat. Mavilerime kavuştum artık. Beyaz bir ışık hüzmesi karanlığı yarıp bana uzandı. O kadar hoş, hafif bir beyazlık ki sanki beni çağırıyordu. Uzanmak istedim, yürümek ama süzülüyordum ışığa doğru. Aşağıda yüzünde tatlı bir gülümseme olan, boynu dövmeli, kıvırcık saçlı bir beden bırakıp süzüldüm yukarı. Kulaklarıma buğulu, puslu bir ses geliyordu yukarıda. Benim sesim! Yetmiş milyon ağlıyor; benim sesimle, şarkılarımla. Ama şuradaki kadın benim "dip" şarkımla ağlamıyor mu? Bu şarkıyı nereden biliyor ki? Şurada bir adam ağlıyor, fısıldıyor: "Erkekler ağlamaz diyen seni tanımamış Caan!" Yapmayın, ağlamayın; burası çok güzel, mutluyum. Biri daha ağlıyor: "Benim mavilerim o kadındı, senin kadar şanslı değilim!" Bu nasıl bir söz? Beni de ağlatacaksın. Ne yaptınız siz? "Artık çık gel Caan!" Bu nasıl feryattır? Kendime gelemedim. Ne kadar zamandır dinliyorum sizi? Ailem, arkadaşlarım ve siz tanıdığım koca yürekli insanlar... Benim adıma mutlu olsanız? Bana o sözleri söyleteni hiç düşündünüz mü? Belki biliyorsunuz, belki bilmiyorsunuz onu. Ben ona kavuştum, şu an yine çağırıyor beni. O çok güzel. O... O benim mavilerim, Leyla'm, Şirin'im... Ben güle güle gidiyorum, hoşçakal demekte zorlanmayın. Kendinize iyi bakın; beni, puslu sesimi, bir köşede ağlayan gitarımı unutmayın. Mavileri sevin. Son Feci Bisiklet haklı: "Denizler katil değil, maviler de." Mavilere kin gütmeyin. Sizi seviyorum, hoşçakalın. En acılı ölüm yaşamak ya, inadına yaşayın sizde. Ben hasretime dayanamadım.