Uzun Bir Şiirin Son Dizeleri'
i.
"hayatı bir gömlek gibi sıyırsam mı üstümden?
yüreğimde, kuyruğunu bırakıp giden bir kertenkelenin tedirginliği
ya da yollar, yollar, yollar boyunca
bastırıp dursam mı yarama ellerimi?
o kadar kolay değil unutmak
ölüm bile istemez olur adamı gün gelir
son anda göze ilişen bir çiçek,
uzaktan duyulan bir çocuk sesi...
kan mı tutuyorum avuçlarımda?
yoksa ufaladığım güllerden mi?
(nerden geldi bu kırmızılık?)
ölüme en uzak bildiklerimiz bir bir ölüyor.
mezarlığa giden yolda ayak izlerimiz çoğalıyor.
(nerden geldi bu karamsarlık?)
bağırıp çağırmayı o ölülerin anılarına yakıştıramıyorum
söylevleri de dinlemiyorum artık
sen ölmedin, yaşıyorsunları...
o ölüleri yaşatacak olanların çoğu
kapılarını erkenden örtüyorlar akşamları.
o kadar kolay değil kurutmak
yaşlarla dopdolu gözlerini anaların
yumruklarımız bir bayrak gibi dalgalansa da
bakışlarımız uzak bir yerde, dişlerimiz kenetli...
ölümse eşikte soluk soluğa
ve nicedir silah sesleri boğuyor
bu dünyanın en güzel sözlerini."
ii.
"her yazdığım şiiri son kez okuyup, sonra yakmak isterim
ya da son bir şiir yazıp, bırakıp gitmek
beynimde yaralı bir cırcır böceği var
tek dileği, bir türkü daha söyleyip ölmek."
iii.
"yaşamayı nasıl kanıksıyorsam, ölümü de kanıksıyorum artık
(başkalarının değil, kendi ölümümü)
şurda bir silah patlasa, onun önüne ilk atılacak olan benim
şurdan bir tren geçse, ancak beni ezer bu dünyada."
iv.
"belki bu, kapanan bir dönemdir hayatımda
bilmiyorum belki de hayatımdır kapanan
belki ölür, bir kurt olurum kırmızı bir elmanın içinde
yaşarım ya da, ve taşırım o kurdu ölünceye dek yüreğimde."
v.
"ölümle hayatın arasında bir yer varsa ben oradayım
bekliyorum, gökyüzüne doğru açmayarak ellerimi
ve bilmeyerek neyi beklediğimi."
vi.
"sözcükler taşa dönüşüyor boğazımda
ve sular akıyor dört bir yanımdan iğrendirici, bulanık
herkes o sulara girip yıkanıyor güle oynaya
ben mırıldanıyorum: şiir yazmayacağım artık!
beynimdeki yaralı cırcır böceğini usulca elime alıyorum
o bulanık sulara atıyorum"
vii.
"beni bir denizin kıyısına bırakın
bir portakal ağacının dibine ya da
ne olur, onun dallarına uzanıp kalayım
belki yeniden bulurum türkümü
-o yitirdiğim türkümü
bütün bu sözler benim değil çünkü
beni bir denizin kıyısına bırakın
bir çakıl taşının içine gömün orada
o zaman ölmüşsem bile ağlamayın
deyin: -son türküsü ölümdü!"
viii.
"bir sevgilinin yüzü sızar gecenin karanlık duvarlarından
benim ol, ve beni bir gecede yeniden doğur, derim ona
mezarım ve beşiğim olsun rahmin
bir gecede sevgilim, sabahında anam ol
sana hiç dokunulmamış şiirler söyleyeyim.
seni, uçurumun kenarında tutunduğum dal bileyim."
ix.
"geceydi. aldı başını avuçlarına.
serdi sonra kucağına, bugüne dek yazdığı bütün şiirleri
gün ışıyana kadar hepsini bir bir okudu.
sabahtı. ki sabah yeniden başlamanın öteki adıdır çoğu yerde
o, bunu da tersinden anladı
kibriti çaldı, yazdığı bütün şiirlere.
sonra ağlarmışcasına kendi ölümüne
uzun uzun ağladı..."
x.
"uzun bir şiirin son dizesindeyim
bir sağnağın son damları kaldı içimde
bağıracak gücüm yok, fısıldasam kimse duymuyor
sokaklara çıkıyorum ellerim yüreğimde
benim gördüğüm şeyleri kimse görmüyor.
bir nehir denize kavuşuyor düşlerimde
kanım damarlarımdan sessizce çekiliyor
bir şeyler sorup, yanıtlıyorum kendi kendime:
-ölümün olmadığı o ülke nerde?
-ölümdür, ölümün olmadığı tek ülke!
uzun bir şiirin son dizesindeyim.
artık yeni bir şiire başlayabilir miyim?"
xi.
"bitiriyorum burada
bütün silahlarımı içime akıtarak
beni bu hayata bağlayan halat, gitgide inceldi
ve gitgide soldu yüzüm
aramam gereken dostlarımın adreslerini unuttum.
ay ışığı alnıma vurmuyor geceleri
yıldızlara artık bakamıyorum.
bitiriyorum burada
bütün işlerimi görmüş gibiyim
yazmış gibiyim bütün şiirlerimi
bakıyorum tamamlanmış bir yapıya
artık sevmiyorum dalgalı denizleri
kuşların kanat çırpışları da içimi gıcıklamıyor
beklemiş gibiyim yıllar boyu
bulmuş gibiyim özlediğimi.
bitiriyorum burada
boğazımda patlamamış bir çığlık
bağırmak, ağlamak yok artık
uzun bir şiirin dizelerini bir bir yaşadım
uzun bir şiir oldu hayatım
ben niye kimselerin ağlamadığı yerlerde ağladım?
kopardığım çiçeklerden niye hep kan fışkırdı?
ben sokağa çıktığımda kapılar kapanır,
anneler içeri çekerlerdi çocuklarını
irmak aktı denize, yaprak toprağa düştü
bana çakıl taşları, bana kuru dallar kaldı.
bitiriyorum burada.
artık hiçbir şey sorma.@
xii.
"dindi türküsü yaralı cırcır böceğinin
sesini arıyor şimdi, unutulmuş bir yazın kuruyan dallarında
masasını topluyor, kitaplarını, sigarasını
yazı makinasını kapatıyor usulca
dindi türküsü yaralı cırcır böceğinin
onu artık kim sorar, kim anımsar?
soluk dergi sayfalarında kalmış birkaç şiiri
nasılsa bir yerde su eritir, ateş yakar.
dindi türküsü yaralı cırcır böceğinin
bir portakal çiçeğinin koynundaydı doğumu
karlarına gömülürken dumanlı bir kentin
belki bundan, uzak bir denizin inleyişleri duyuldu
dindi türküsü yaralı cırcır böceğinin
bir yaşam boyu yarasını sözcüklerin ardına sakladı
sevdi çoğu insanı, tükenircesine sevdi
çoğu sevgisinde yanıldı
sorarlarsa, onun karların üstüne düştüğü yerden
bir portakal ağacı fışkırdı, dersin
kanı özsu oldu, dallara yürüdü
öldü dersin, ölümü uzun bir gülümseyişe dönüştü"
Sayfa 76 - KırmızıKedi YayıneviKitabı okudu
··
303 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.