Sen de bir zamanlar çocuktun unutma! Kendine ait fikirlerin, başkasına tuhaf gelebilecek düşüncelerin, uçuk kaçık hayallerin vardı. Çocukken daha özgürdük; herkes gibi düşünmek, herkes gibi davranmak, herkesle aynı pencereden bakmak, herkesle aynı hayalleri kurmak zorunda değildik. Belki hala değiliz ama yine de artık sanki biraz daha mecburuz. Peki bu bir zamanlar çocuk olduğumuz gerçeğini değiştirir mi? Kesinlikle hayır. Ee, o zaman şimdi çocuklara baktığımızda neden hiç çocuk olmamış gibi davranıyoruz? Sanki hep büyüktük, hep ciddi ve sinirliydik gibi. Onu yapma, buraya gitme, öyle söyleme!.. Şşşt ağlama, ağlanacak ne var bunda, iyice şımardın sen ha!.. Bak sus baban kızacak şimdi, ama sonra teyzen ne der, sen neden böylesin büyü artık, bak komşunun çocuğuna o hiç öyle mi!.. Bu cümleleri çok duydunuz değil mi? Belki de birkaç kere sizde söylediniz. Belki söylerken bilinçli bile değildiniz, ağzınızdan öyle aktı gitti… Çünkü o kadar çok maruz kaldık ki bu cümlelere artık normalleştiler. Sadece olumsuz ve kırıcı olan bu cümleleri duyunca artık şaşırmıyor, kendimiz de rahatça çocuğumuza söyleyebiliyoruz. Çünkü zamanında bize çok söylediler, çünkü biz de şimdi çocuğumuza söyleyeceğiz ve onlarda kendi çocuklarına söyleyecekler. Ama sizce de artık bu döngüyü kırmanın zamanı gelmedi mi?

Şimdiki Çocuklar Harika benim

Aziz Nesin okuduğum ilk kitap ama kesinlikle son olmayacak. Yazarımız büyüklerin hatalarını, yanlışlarını, çocukların sözle değil davranışla öğrendiklerini o kadar güzel ve akıcı anlatmış ki hayran olmamak elde değil. Üstelik bir de tüm bunları yaparken sizi bol bol güldürüyor. İnsanın kendi yanlışlarını gülerek öğrenmesi kadar etkili ve kalıcı bir ders daha var mıdır inanın bilmiyorum. Kitabın karakterleri olan Zeynep ve Ahmet, Ve onların birbirlerine yazdığı mektuplardan, büyüklere olan bakış açıları; o kadar sahici o kadar gerçek ki sanki var gibiler. Hatta bence varlar. Çünkü mektuplarda bahsettikleri büyükler varlarken ve yaşıyorlarken, onlar neden olmasınlar? Kitaptaki büyükler, çocuklara sadece ne yapmaları ve ne yapmamaları gerektiğini söylüyorlar. Bir de üstelik kendileri tam tersini yaparlarken. “Bu ne perhiz bu ne lahana turşusu!” Diyorsun okurken. Üstelik bu anne babalar hep çok sakin, sabırlı ve çalışkanlar. Ama bu çocuklar kime çekmiş bilmem ki!.. Ve tabii ki öğretmenlerde hep küçükken uslu, akıllı ve söz dinlerlermiş. Şimdiki çocuklar öyle mi!.. Aman bakmayın siz canım, ben size etrafta kimse yokken söylenenlerden bahsediyorum. Ama bir başkasıyla yarıştırmaya gelince, Şimdiki çocuklar harika! Bol gülmeli, ince cümleli ve anlayana çok güzel dersler veren, çok iyi bir kitaptı. Öncelikle Aziz Nesin’in kalemine, Sonra https://1000kitap.com/bidunyakitapgrubu grubunu kurup, bizim her ay güzel kitaplarla tanışmamıza yardımcı olan

Emre Bulut beye ve oylamada

Aziz Nesin gibi kıymetli bir yazarı seçip okumama vesile olan tüm arkadaşlara teşekkür ederim. Çok beğendim ve öbür kitaplarını da alıp okumak isterim. Ve son olarak kitap okurken şöyle bir not düşmüşüm; “Aileler hep çocuklarından yakınır durur; oysaki çocukları yetiştirenler de, onlara örnek olan kişiler de kendileridir. Peki bu kadar kızmalarının nedeni nedir? Sürekli kendi hatalarını ve başarısızlıklarını görmeleri mi?..” Bir gün benim de bir çocuğum olursa bu gönderiye tekrar geleceğim. Ve kendime şunu hatırlatacağım; “Önemli olan senin benimle aynı düşünmen değil, önemli olan benim seni anlamam veya bunun için çabalamam.” Kitabın içinden ufak bir not! “Onun bir çocuk olarak eğlenmek hakkına sahip olduğunu unutmadan, aşırı ciddiyetinizle küçücük yaşlarda yaşama zevkini kaybetmesine sebep olmayınız.” Kitaba puanım 10/10