Kardeşini Doğurmak - B. SANAY (Okuması bile bu kadar zorsa!)
Okuması bu kadar zor olan bir kitabı yazmak, tüm bu veriler için çalışmalar, röportajlar yapmak nasıl zordur kim bilir... Peki bunlar bu kadar zorsa ya o acıları yaşamak!..
Öyle satırlar var ki tüyleriniz diken diken oluyor. Ve onların gerçekten olduğunu, yaşandığını bilmek büyük bir acıya vesile... Sık sık yarım bırakıyor, uzaklaşıyorsunuz. Ama bir şeyin çözümünü bulmanın ilk yolu onu kabul etmek ve ona karşı savaşmak. Bir şekilde gün yüzüne çıkmalı bu çalışmalar.
"Çocuklar ölüyor üstat. İnsanlar ise her şeyi meşrulaştırıyor. Yoruldum..." Mağdur bir çocuğun veda mektubu. Ne acılar var. Dile bile ağır gelen, taşıması hayli zor acılar. Küçücük yüreklerin taşımak zorunda kaldığı acılar... "Biliyor musun, aslında her şeyden çok yoruldum. Bunu söylemekten de yoruldum." (s. 24) Sırf bazıları tatmin oluyor diye insanların çekmek zorunda kaldığı acılar!
“Ben şimdi kime güveneceğim?” (s. 233)
Bir çocuk düşünün. Hayatla henüz tanışmadan ilk darbeyi anne babasından yemiş. Elini tutması gerekenler ile ona çelme takanlar aynı kişiler. Şimdi hayat boyu kime güvenecek bu çocuk? Kime annem, babam, abim diyecek!
"Hâkim Bey, bahçenize diktiğiniz ağacın ilk meyvesini başkasına verir misiniz?" (s. 31)
Kızına tecavüz eden bir babanın sözleri bunlar! Şimdi hangi iğrençliğe yanalım biz! Yapılana mı, ifade şekline mi, rahatlığa mı! Tam o anda kopmayan kıyamet ne zaman kopacak! Tam o anda durmayan kalpler ne zaman duracak!
"Keşke acılar da, suçlar ve cezalar gibi zamanaşımına uğrasaydı." (s. 265)
Hiçbir acıyı aşamıyor zaman. Eskitiyor yalnızca. Ve antika eşyalar gibi eskidikçe daha çok değer kazanıp daha çok can yakıyor acılar. Acının zaman aşımı yok. Can aşımı var. Bir eşiği geçince dayanamıyorsun artık. Ya hissizleşiyor ya çürüyorsun. Her ikisi de hayatın sonu oluyor aslında. Nefes alıyor ama ölüyorsun. Ruh ölümü gerçekleşiyor.
Kendimi 50 yıl yaşlanmış gibi hissediyordum diyor eserin bir yerinde. Hani anlatılmaz yaşanır derler ya. Her ikisinin de ayrı bok olduğu bir durum. Yaşaması ayrı anlatması ayrı öldürüyor. "Ölenler, öldürülenler ve ölü gibi yaşamak zorunda bırakılanlar." (s. 301) Tam da onların hikayesi bu. Durun durun, hikaye olmadı. Onların gerçeği... Onların dramı... Sakın küçük bir kitle gibi düşünmeyin. Gerçekleşen olayların yalnız %7 gibi bir bölümü şikayet ediliyor. Gerisinin üstü kapanıyor. Bunu yaşayan yaşadığı şeye mahkum ediliyor sanki onun ayıbıymış gibi!
"Çok yalnız kaldım ama bana o yalnızlığımı unutturacak kimse kalmadı." (s. 25)
En yakınından darbe yedikten sonra kime güvenebilir ki insan? Zaten insanlar da en çok var olmaları gerektiğinde yok olurlar. Neticede "insan eti ağırdır, ağır gelir insanlara." (s. 40) Atasözümüz bile var: Düşenin dostu olmaz, diye. Ayakta olanın bile olmuyor bu devirde ama orası ayrı hikaye. Ve sonuç usta işi bir yalnızlık, atlatılmayan travmalar...
Okurken kanınız donacak birçok yerde: "Ben çilekli süt istiyorum. İneğin sütünü istiyorum...
Pipi sütü istemiyorum!" (s. 174)
Ben kendi adıma damarlarımdan kanımın çekildiğini hissettim. Devam edemedim, başka eserler koydum araya. Kendimi toplayıp bitirmek için elimden geleni yaptım. Okunmalı mı, okunmalı... Gerçeklerden kaçmak gerçeklerin çözümü değil! Hatta daha çok üstüne gidilmeli, daha çok gündem olmalı. Müslüman bir ülkede ensest olmaz demek bunun en kolay kaçış yolu! "Olmaz... Okuyacaksınız, okutacaksınız, hatta gözlerinin içine sokacaksınız!" (s. 179)
"Diyarbakır’da mahkeme, bir vakada erken boşalma indirimi verdi. Neden? Çünkü tecavüz tamamlanmamış dedi." (s. 220)
Sözün bittiği yer... Adaletin çük'ün temeli olduğu... "Karnımdaki bebeğin babası, kocam mı babam mı bilmiyorum." (s. 267) Her insan ayrı bir acı, her insan ayrı bir dram. Neler oluyor ülkemde, neler oluyor dünyada! Ve tüm bunlara kör mü gözler, sağır mı kulaklar!
Günler önce bitirdim ama anca kendime gelip bir şeyler yazabildim. Onda bile cümlelerimi toparlamakta oldukça güçlük çektiğimi düşünüyorum. Çok zor bir eser dostlar. Hayli zor. Gerçekler bir tokattan çok daha ağır bu kitapta...
Zülfü Livaneli'nin 
Mutluluk kitabı bu konuyu öyle etkili ele almış ki okumadan geçmeyin derim. Ve hatta filmi de bir o kadar vurucu... Bu konuya parmak basmaya çok az yazar cesaret edebilmiş, çok az film var. Mutluluk alanında en etkililerden... Tavsiyemdir.
Esere dair son söz eserden bir söz olsun:
- Son sözün ne olur...
+Kimse gölgesine bile güvenmesin..."
(s. 327)
İstismara uğrayan her 10 çocuktan 4'ü ensest mağduruymuş. Bunu suç olarak görmeyenler bunu dillendirmeyi suç olarak görüyor. Öyle bir dünya! Başınıza geçecek bu dünya!
Bazı kitaplar bittikten sonra da devam eder...
Dünyaya zaten öfkeliyim bu tür olaylar izleyip okuyunca daha bir öfkeli oluyorum biz izlerken okurken etkileniyorsak yaşayanların durumunu tahmin bile edemiyorum bana göre bence dünyanın en zor yaşantısı bu iğrenç bir çağda yaşıyoruz bunlar çoğaldıkça kıyamete yaklaştığımızı anlıyorum Allah hepsinin soyunu tüketsin ve Allah düşmanımın bile başına bu iğrençliği vermesin okurken baya zorlandım yani zor bir kitap ama herkezinde okuması gerekiyor
"Yaşamla ölüm arasmdaki yaşamı
öldürmek istiyorum..."
Bir şeyleri düzeltmeye çalışmanın yolu önce onu kabul etmekten geçer. Okuyalım, okutalım...
Hocam çok güzel anlatmışsınız. Ellerinize sağlık. Okunmalı, gün yüzüne çıkmalı evet haklısınız ama inanın bu kitapta yazanları psikolojik olarak kaldırabileceğimi düşünmüyorum. Çünkü ne zaman bu tip haberler duysam paranoyak oluyorum. Bu dünyada insan gibi insan evlatlarının çoğalması için dua ediyorum. 🙏
Art arda o kadar çok farklı durum var ki kaldırmak çok zor.
2 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.