Mutluluk aslında insanların bir araya gelmesinin iki uç noktasında, sözcüğün henüz bulunmadığı ya da artık bulunmadığı bir yerde, bir bakışta, bir kucaklaşmada gizlidir; çünkü zorunluluk, özgürlük, gizem ve umursamazlık yalnızca burada bulunur. İlişki ve değişim arasındaki her şey zayıf ve tatsızdır, davranış biçimleri ve toplumsal kurallarla belirlenmiştir, sınırlı ve kısıtlıdır. Burada hâkim güç sözcüktür – bu renksiz ve soğuk araç, yumuşak ve ölçülü davranışın ilk ürünüdür, doğanın sıcak ve sessiz yapısına öylesine aykırıdır ki, neredeyse her bir sözcüğün başlı başına bir tümce oluşturduğu söylenebilir. Bunu ben söylüyorum, yaşamöykümü betimlediğim bu eğitici eserde yazınsal ifade kullanmaya büyük özen gösteren ben söylüyorum. Ama yine de benim çıkış noktam, kelimesi kelimesine aktarım değildir, benim çabam bununla ilgili değildir. Benim gerçek ilgim daha çok insanlar arasındaki ilişkinin en uç noktasına, yani sessiz olan alana yöneliktir; bu alan öncelikle birbirine yabancı olmanın ve toplumsal iletişimsizliğin henüz daha eski durumunu koruduğu ve bakışların düşsel bir masumiyet içinde sorumsuzca birleştiği yerdir; ama aynı zamanda da olası yakınlaşmanın, sevişmenin ve birleşmenin sözcük kullanılmadan gerçekleştiği o eski çağa özgü durumun en mükemmel şekilde yeniden tesis edildiği yerdir.
Sayfa 100Kitabı okudu
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.