Arcturus'a Yolculuk (A Voyage To Arcturus) - Kitap - David Lindsay -1920
Tolkien de dahil, en az, tanıtımında bahsedilenlerin sayısı kadar yazar etkilemiş hatta büyük olasılıkla etkilenmiş yazarlardan büyük bir ordu kurmuş, birçok fantastik akımın öncüsü bir kitapla karşı karşıyayız. Strugatsky'lerin ve Tarkovsky'nin bir nevi bilimkurguda "İsa Golgotha'ya haçını taşıyor"'u olan "STALKER" tarzı hikayelerinin şeklen öncüsü de diyebiliriz. Ruslar tarza tam yakışacak ismi 50 yıl sonra koymuş. Amerika'dansa etkilenenlerden bir örnek Conan'ın yaratıcısı Robert E. Howard'ın fantastik "ALMURIC" gezegeninde geçen, gezegenle aynı isimdeki 1939 kökenli romanıdır. Neyse konumuza dönersek; kitabı okurken başlarda, kendi dönemi 1910'ların spiritüalizm akımını UFO'lara bağlıyor Lindsay derken, kitap ilerledikçe, adeta 1960'ların saykodelik akımının tasvirleriyle, ziyaret ettiği uzaktaki bir gezegeni kişileriyle, yaratıklarıyla betimlemeye başladığını görüyoruz. Öyle ki "Tormance" isimli o gezegende, bir sahne diğer bir sahneyi yıkıp geçerken, bir karakter bir önceki karakteri unutturacak derecede baskınlaşıyor, kitabın ortalara doğru, turuncu güneş Arcturus'un arkasından doğan ikizi mavi güneş Arcturus ile çok farklı hislerin, acıların, oluşumların, dönüşümlerin furyası içerisinde yüzüyorsunuz. Kitap daha da ilerledikçe Tolkien'in, uçan teknesiyle Silmaril mücevherini taşıyan Eärendil kahramanını yaratırken direk bu kitaptan esinlendiğine şahit oluyorsunuz. Ki Eärendil ismi, JWST teleskopuyla bu yıl yeni keşfedilen en kadim yıldıza verilip astronomide de kendisine yaraşır bir seçkinliğe kavuştu. Fakat isim en azından tabiyki Prof. Tolkien'e ait. Birebir esinlenmelerden başka en nihayetinde, kitabın ana temasının da Tolkien'in Orta Dünyasında geçen öykülerin ana eksenini esinlendirdiğini hissediyorsunuz: Aydınlığın karanlığı yenmesi için çok acı ve gözyaşı dökmek gerekiyor öyle ki rehavet en büyük silahlarından biri karanlığın. Aydınlığınsa en büyük silahı, her daim gönderdiği uyarıcılar, kurtarıcılar...
Fakat Lindsay karanlığın, rehavet ile zevki maske olarak hatta resmen bir uyuşturucu gibi kullanarak, kendini aydınlık olarak lanse etmesi fikriyle Tolkien'in yapıtlarından bir nebze ayrılıyor gibi. Fakat Tolkien'de de insana zevk ve rehavet duyguları uyandıran o mutlak güzellik, ancak sonsuz kadar süren yıllar sonucunda büyük çileler çeken ve emekler sarfeden Elflerin ulaştığı bir değer. Yani zevkin kolayı tuzaktır, sonu karanlıktır o yüzden uyarıcı kişi rehavetinize son vererek mutlaka acı çektirecek ki tuzaktan sıyrılabilesiniz. Böylelikle uyarıcınız kurtarıcınız olacaktır. Fakat Lindsay bu eseriyle tam bir kurtuluş umudu da sunmaz, sapkınlığa düşmemek için sonsuza dek sürecek "STALKER" tarzı bir çaba öngörür. Kitap bittiğinde de hakikaten, en başa aynı şekilde, yani bir kuledeki 7 seviyeyi aşma anektoduyla bağlamasıyla bu sonsuz çabayı bir döngüyle adeta vurguluyor. Bu 7 seviyeli geçiş ve de ana kahramanın yolculuğundaki çileler akla ister istemez Mitra kültürünü akla getiriyor. Yine fakat başka Mitra kültürü öğelerini, Mithrandir'in boğa görünümlü Balrog'u öldürmesi ve yeniden daha üst seviyede bir varlık olarak doğmasıyla Tolkien de kullanmıştır.
Arcturus’a Yolculuk 
David Lindsay 
J. R. R. Tolkien
·
243 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.