Ölü Ozanlar Derneği herkesin delicesine lise sınavı için hazırlandığı o sekinci sınıf döneminde, teknoloji tasarım öğretmenim izleyelim diye açmıştı bu filmi.
harıl harıl test çözen arkadaşlarıma çok saçma gelmişti bu, hepsinin bir hedefi ve hayali vardı. benimse çok hoşuma gitmişti, o kırk dakikalık derste kimse çıkıp bana "sessiz ol, dersine çalış. sınavda ne yapacaksın?" dememişti. özgürdüm, izleme zorunluluğumuz da yoktu. ister izlerdim ister başka bir şeyle uğraşırdım. çocukluğumdan beri kitap okuyup film izleyerek büyüyen birisiyim ben, izledim. (bilmeyenler için, filmi iki saat sekiz dakika sürüyor. dört derste falan bitirdik filmi, dört haftada yani.)
büyülendim, tek kelimeyle büyülendim.
yaz tatilinde oturup bir kere daha izledim filmi. "kitabını okuyacağım, alalım." diye koşturdum babamın yanına. "gidip baksana kitaplığımıza, var orada." diye cevapladı beni sırıtarak. vardı, hem de iki tane.
bir solukta okudum kitabı, biter bitmez yeniden başladım. ergenliğe adım adım ilerliyorum, ne yapmak istediğimi bilmiyorum. benliğini bulmak için çırpınan ruhum sıkıca tutuldu anlamlı anlamsız her cümlesine. sadece anı yaşamaya, "şimdi var; dün mazi gelecek muamma, belki de gelmez." farkındalığıyla sarmalandı zihnim. ne istiyorsam onu yaptım ben de: gezdim, okudum, çizdim, dinledim, izledim. istersem çalıştım istemezsem bıraktım. anı yaşadım. üniversiteye geçtim, hemen bir sahaftan yeni bir ölü ozanlar derneği aldım kendime; yeni hayatıma yeni bir tane.
şu an tıp fakültesi ikinci sınıftayım; çalışmam gereken tonlarca konu var elimde. yine gezerim, izlerim, okurum, dinlerim. ne istersem onu yaparım. kim olmak istersem oyum ben, memnunum da bundan. çok güzel büyüdüm, çok güzel yaşadım. her anımı yaşadım, yaşayacağım.
görmeyecek olsa da buradan öğretmenime teşekkür ederim; bay keating gibi kitaplarımızı yırttırıp bizi "oh kaptan" diye bağırtmasa da almam gereken dersi çok da güzel verdi bana.
