William Shakespeare'den okuyup beğenmediğim bir kitap hatırlamıyorum! Kendisi yalnız İngiliz edebiyatının değil tüm dünya edebiyatının da en önemli isimlerinden! Eserlerinde evrensel konuları, oldukça başarılı bir biçimde kaleme alıyor. Verdiği mesajlar yalnızca kendi dönemine değil tüm zamanlara hitap ediyor.

Kral Lear Nankörlük, kıskançlık, çıkarcılık gibi evrensel konular ele alınıyor eserde. Olaylar yaşlanan Kral Lear'ın ülkesini üç kızı arasında paylaşmak istemesiyle başlıyor ve ana olay örgüsü bu konu etrafında şekilleniyor. (Spoiler vermemek adına devamına dair cümleler kurmayacağım.) Okurken hem kızıyor hem de zihninizde oluşan sorularla boğuşuyorsunuz. -İnsanlar nasıl bu kadar nankör olabilir? -Sahip olma isteği insanları hangi durumlara düşürebilir? -Aileden üstün değerler olabilir mi? -Kıskançlık insana neler yaptırabilir? -Gerçek sevgiyi yalnızca sözcükler mi gösterir? -Etrafımızdaki insanları seçerken bizi gerçekten sevenler ile dalkavukları ayırabiliyor muyuz? "Seni seviyorum," diyen ile gerçekten seven aynı kişi değildir. Bize kıymet verdiğini sandığımız çoğu insan çıkar çatışması durumunda hep kendi çıkarını seçer ve çekip gider. Eserden sonra çok düşündüm acaba etrafımdaki insanlar doğru insanlar mı, diye. Eminim size de ilk düşündürdüğü bu olacak eserin. Bu sorgulama için dahi okumaya değer bir eser diye düşünüyorum. "Bedenime musallat olmuş, Benim demek zorunda kaldığım bir hastalıksın." (s. 69) Hayatındaki herkes senin seçimlerin doğrultusunda girmez hayatına. Anneni babanı sen seçmezsin, kardeşini ve eserde olduğu gibi kızlarını kendin seçemezsin mesela. Bunlardan bazılarını yetiştirme şansın vardır bir yere kadar ama bazen de her şey için çok geç olur. O senin bir parçandır, artık ne inkar edebilir ne de değiştirebilirsin. Burada da birçok soru gelebilir akla: -İnsan doğuştan iyi ya da kötü müdür? -Genetik insanın yapısında ne kadar etkilidir? -Genetik mi daha baskındır yoksa çevresel faktörler mi? "Özgürlük dışarıdaysa, sürgün sizin yanınızdır." (s. 9) Bir insanın hayatta gelebileceği en acı nokta burası olsa gerek. Hayatını adadığı insanların yanında sürgün hissetmek. Bir hiç uğruna yaşadığını anladığın o an... Bazen sevdiğimiz insanlar, en yakınımızdakiler sürgün olur bize. Ama meşhur bir darbımesel vardır: Son pişmanlık fayda etmez. Okurken sizi bol bol düşündüren, hayatı, en başta kendi hayatınızı sorgulamaya iten, sürükleyici, merak unsurunu canlı tutan bir eser Kral Lear. Birden fazla temayı başarılı bir biçimde barındırıyor içinde. Ana olay içinde alt olaylarla karşılaşıyorsunuz ve bu olaylar ustaca birleşiyor. Kendi adıma oldukça yararlı, başarılı bulduğumu söyleyebilirim. Listelerinizde bulunmayı hak ediyor. Eserden bir alıntı ile son vermek istiyorum incelememe: "İyi geceler, ey kader! Bir kez daha gülümse." (s. 57) İyi geceler kıymetli okurlar!