Bu hayatın, kendisi yok ama, ismi var:(Bohem) hayatı… Mide gurultusu kadar başıboş insiyakların ve tabak gıcırdatılınca duyulan sinir kamçılanmaları gibi en kaba teessüriyetlerin hayatı… Bu hayat süresince bende, derin bir bunalma, ruh sıkışması, kendinden kaçma, kendini unutmaya çalışma hâli… Belki de bu hâlden kurtulmak içindir ki, kendimi cehennem çarkına büsbütün kaptırmış bulunuyorum. Ve çabaladıkça batıyorum.
Yirmi yaşını henüz aşmışım… Kendi kendimin, kendi mahrem <<ben>>imin üstüne bir çeki taşı koymuş, taşa da çıkmış, hora tepmekteyim:
—— Sus! Sesini duymak istemiyorum!
Sayfa 67Kitabı okudu
·
122 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.